Dünya günbegün çirkinleşirken, hayat benim için giderek güzelleşiyor. Paradoks mu desem, bencillik mi, aldığım Human Design eğitimleri mi, yoksa yaş almak mı bilemiyorum. Öyle tatlı, öyle doyurucu, öyle keyifli geliyor ki! On yıl önceki ben, sanki ben değilmiş gibi. Hatta kırk yıl önceki benle Facebook'ta randevulaşıp yeniden buluşmuş gibi. Dahası kırk yıl öncesinde kaldığım yerdeki ipin ucunu bulmuş da bugüne taşımış gibi. O geçmiş kırk yılda ipe neler takılmış neler... Hepsi kıymetli, hepsi pırıl pırıl, şıkır şıkır. Yılbaşı ışıkları gibi. Hani günışığı yoğunken şarj oluyor da, hava kararınca parlamaya başlıyor. Karanlıkta yol gösteriyor. Bütün o deneyimlerimin yoluma ışık tutması için havanın kararması gerekiyor. Bunun bilincindeyim. Tetikteyim . Hava karardı, o halde yansın ışıklar diyorum. Karanlıktan şikayet etmiyorum. Soğuk beni caydırmıyor. Çünkü benim yolumu aydınlatacak ışıklarım var. Er yada geç ışıkların neşeli neşeli yanacağını biliyorum. Her yılbaşı olduğu gibi...
Bu seneyi de devirmek üzereyiz. Çok az kaldı. Gençler ve gençliğini kaybetmeyenler kendilerine çeşit çeşit 2026 Vision Boardlar hazırlıyor; hayaller kuruyor, kurdukları hayalleri görselleştiriyor, hedeflerini billurlaştırıyorlar. Bir nevi sipariş fişi hazırlıyorlar. Garson geliyor: 2026 için ne alırdınız? Menüden seçiminizi yaptınız mı diyor. Sürpriz olsun diye ben, şefin tabağını seçiyorum. Şefin en iyi yaptıklarından bir seçki olacağını varsayıyorum ve kendimi akışa bırakıyorum. Yanında ne içersiniz diye soruyor. Bütün içkiler benden Ey Dostlar! Kadehimi güzel gören gözlere, güzel düşünen zihinlere, güzel eyleyen emsallere kaldırıyorum. Herşey gönlünüzce olsun!
Evrene şükranlarımla,
Sara
